بیان خصوصیات و ویژگیهای ماه ذی الحجة الحرام

به مناسبت ایّام ذی‌حجّه و عنایتی که بزرگان نسبت به این ایّام داشته‌اند و تذکّراتی که می‌داده‌اند، آن بحث مستمرّ خودمان را ان‎شاءاللَه به جلسه‌ای دیگر موکول می‌کنیم و قدری راجع به مطالبی که بیشتر باید به آن توجّه بشود ـ گرچه بسیاری از آن‌ها را، یا همۀ آن‌ها را رفقا اطلاع دارند، اما از باب تذکّر و تکرار آن مطالب ـ می‌پردازیم.

این ایام، ایامِ مبارکه‌ای است و توجّه خاصّ و عنایت خاصّی نسبت به این ایام هست که از سایر ایّام آن را متمایز می‌کند. دهۀ اوّل شهر ذوالحجّة الحرام، از معدود ایّامی است که بنا بر فرمایش بزرگان، اهل معرفت برای آن ایّام خاص، از قبل انتظار می‌کشیدند. و به همین جهت در اربعین حضرت موسی علیه السلام هم این مسئله به چشم می‌خورد.

در آیۀ قرآن نسبت به این مسئله اشاره شده که می‌فرماید:﴿ وَوَاعَدْنَا مُوسَى ثَلَاثِينَ لَيْلَةً﴾¹؛ ما با حضرت موسی سی روز را وعده برای مناجات و حالت خاص در کوه طور قرار دادیم. آن ایامی که نسبت به آن، در روایات داریم حضرت موسی در آن ایام نه چیزی خورد، و نه آشامید و نه لحظه‌ای او را خواب در ربود. و این همان حالت جذبه است که برای سالک پیدا می‌شود و در آن حال گرچه به امور عادی می‌پردازد و به مسائل ظاهری، ولی کشش روحی و انجذاب نفسی، دیگر مجالی برای پرداختن به جسم برای او نمی‌گذارد.

این حال برای خیلی از سلّاک ممکن است پیدا بشود. البته موقت است، و ممکن است در یک روز پیدا بشود، ممکن است در یک هفته پیدا بشود، ممکن است در یک ساعت. برای بعضی از افراد این مسئله در طول شب پیدا می‌شود و گاهی از اوقات ممکن است اشتداد پیدا بکند به حدّی که توان را ببرَد و غلبه بر نفس کند.